Τάση: Η παλιά ταβέρνα σε νέες δόξες

Τη χρυσή εποχή του lifestyle, κάπου πάνω στην αλλαγή του αιώνα, τότε που ο θαμπωμένος από την ξαφνική ευμάρεια Έλληνας πελάτης άρχισε να προσκυνά ως θρησκεία τα υπέρλαμπρα εστιατόρια της κοσμικότητας, εκείνα όπου η τιμή του ντεκόρ μετρούσε περισσότερο από τη -fusion- κουζίνα, η παλιά αττική ταβέρνα είδε την αίγλη της να χλωμιάζει.

Ακόμη και κείνοι που ενίοτε την τιμούσαν το έκαναν στα κρυφά, λες και ντρέπονταν να θυμούνται ακόμη, στην εποχή της χρυσόσκονης, την Ελλάδα του κατρούτσου και της λαδόκολλας. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή της δεκαετίας μας, ταβέρνες ακόμη, υπήρχαν πολλές. Οι περισσότερες όμως, ζούσαν μια θλίψη, ένα φαγητό άνοστο, κακής ποιότητας, αφρόντιστο. Ίσως να φταίει που τα αφεντικά είχαν γεράσει, είχαν πια χάσει το κέφι τους. Και τότε, η ταβέρνα άρχισε σιγά σιγά να σβήνει από το χάρτη, η νέα δόμηση γκρέμισε τα παλιά κουτούκια, πολλά βγήκαν στη σύνταξη.

Η νέα, όμως, στενεμένη εποχή μας επιστρέφει με ενθουσιασμό στο φαγητό της ταβέρνας, που δεν είναι σπιτικό αλλά μια δικιά του κατηγορία. Η ταβέρνα επιστρέφει δριμύτερη, μας κερνά νοσταλγία, μας δίνει την ψευδαίσθηση του χρόνου που μπορεί και να μην τα γκρεμίζει όλα στο διάβα του, μας ταΐζει νόστιμα μαγειρευτά, κοψιδάκια, αληθινές πατάτες, και μας φτιάχνει το κέφι με τις χαμηλές τιμές που έρχονται από άλλον αιώνα.

Οι ταβέρνες που έχουν απομείνει, διόλου τυχαίο, μαγειρεύουν ακόμη το ίδιο καλά την παλιά κουζίνα και πολλές έχουν περάσει στα χέρια των τέως μπακαλόγατων που έχουν προαχθεί σε αφεντικά. Χαρακτηριστικές του κουλέρ-λοκάλ, ξετρελαίνουν τη νέα hipster γενιά -που την αντιμετωπίζει σαν καλτ κρυμμένο μυστικό- αλλά και τους τουρίστες που διαβάζουν την αληθινή Ελλάδα στην πατίνα των καπνισμένων τοίχων.

Εκεί όπου δεν πέφτει καρφίτσα
Στον Λελούδα ή «το εστιατόριο που τρων τα συνεργεία» (Σαλαμινίας 8, Βοτανικός), στον Σπύρο-Αντώνη με τα υπέροχα σαλιγκάρια στιφάδο (Γαβριηλίδου 24, Πατήσια), στο Τριφύλλι με τα τραγανά κεφτεδάκια (Παναθηναϊκού 7), στον Μαύρο Γάτο με το άπαιχτο λεμονάτο και το παϊδάκι (Πολεμώνος 4, Παγκράτι), στην Κληματαριά με τις γάστρες και τις μουσικές (πλ. Θεάτρου 2, κέντρο), στο ιστορικό Ειδικόν με την ομελέτα-κορνμπίφ (Ψαρρών 38, Πειραιάς), στο Δίπορτο με τα περίφημα ρεβίθια (Σωκράτους 9, κέντρο), στα Μπακαλιαράκια του Δαμίγου με τον τραγανό μπακαλιάρο (Κυδαθηναίων 41, Πλάκα), στον Τέλη με τα κοψίδια του (απέναντι από την Ιερά Μονή, Πεντέλη) αλλά κι σε αυτήν που αγαπάτε εσείς, στη δική σας γειτονιά!