Οι διατροφικές αλλεργίες, δυσανεξίες ή ιδιαίτερες προτιμήσεις μπορούν να εξελιχθούν για τους μάγειρες πραγματικός πονοκέφαλος, ειδικά όταν δεν υπάρχει σχετική ειδοποίηση από τους πελάτες των εστιατορίων ή ακόμα και όταν αυτοί... προσποιούνται. Όπως ακριβώς συνέβη και στην παρακάτω περίπτωση όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν για τον πελάτη όπως περίμενε.
Στο περίφημο Ciya Sofrasi του σεφ Musa Dagdeviren, που έγινε διεθνώς γνωστός αφού η καινούρια σεζόν του «Chef’s Table» αφιέρωσε ένα ολόκληρο επεισόδιο στη γαστρονομική του saga από το Nizip του Gaziantep της νοτιοανατολικής Τουρκίας μέχρι την καρδιά της αγοράς του Kadikoy στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης.
Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία κοιτώντας πίσω από μια τεράστια μισόκλειστη πόρτα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου.
Στα πανέμορφα αλλά σοκαριστικά ερημωμένα Μαστοροχώρια του Νομού Ιωαννίνων (φανταστείτε μια μίνι εκδοχή των Ζαγοροχωρίων χωρίς ξενοδοχεία, ταβέρνες, πούλμαν και... κατοίκους), ακόμα και το φαγητό είναι δυσεύρετο.
Η κουζίνα του Αντώνη Μουστάκη είναι μια κουζίνα των υλικών και ταυτόχρονα σύγχρονη, ανήσυχη, Νέα Ελληνική (αλλά και ταυτόχρονα Νέα Ευρωπαϊκή).
Το Σέμπρικο ήταν από τα πρώτα καταστήματα στη Θεσσαλονίκη που επιχείρησαν ένα σοβαρό γενναίο upgrade στο κλασικό ελληνικό μεζεδοπωλείο / μπακάλικο.
Η γαστρονομική τάση της εποχής κινείται προς την κατεύθυνση του επαναπροσδιορισμού των καταστημάτων που σερβίρουν μεζέδες σε ένα πάντα πιο χαλαρό περιβάλλον
Τώρα, δύο χρόνια μετά και ύστερα από γαστρονομική ταλάντωση, το Radikal φαίνεται ότι έχει βρει τον δρόμο του, καταφέρνοντας τη χρυσή τομή ανάμεσα στους δύο «κόσμους».
Ένα κινηματογραφικό σκηνικό με ράφια γεμάτα δεκάδες συσκευασίες προϊόντων, μια ζωντανή ιστορία 178 ετών (που το καθιστά μάλλον το μακροβιότερο καφενείο στην Ελλάδα).
Η Ελβετία έχει παράδοση στις σοκολάτες και έτσι, δεν μας κάνει καθόλου έκπληξη το γεγονός ότι έχει και ένα σοκολατένιο τρένο, που σε πηγαίνει στην πηγή τους.
Πήγαμε μαζί με ντόπιους Θεσσαλονικείς για καφέ, γλυκό, brunch, γεύμα, ψώνια, δείπνο και ποτό και μάθαμε τα στέκια τους.
Είναι ένα δαιδαλώδες καφέ /μπαρ /ταχυδρομείο /παντοπωλείο /κάβα στο ορεινό δραμινό χωριό.
Δυο νέα παιδιά, η Μαριτίνα Δασκαλάκη και ο Νίκος Ευγενής έστησαν στο Λιτόχωρο το απόλυτο case study αυτού που σε μερικά χρόνια θα αποκαλούμε νεο-καφενείο και του έδωσαν το πιο συγκλονιστικά ταιριαστό όνομα: «Ντίσκο Ρωμέικο».
Άνοιξε πριν 70 χρόνια και το εσωτερικό του είναι ίδιο από την εποχή του Ισπανικού Εμφυλίου. To La Venencia ήταν το στέκι των στρατιωτών των Δημοκρατικών Δυνάμεων και των υποστηρικτών του αντιφασιστικού αγώνα που συγκεντρώνονταν εκεί...
Μπορεί τελευταία να έχω επισκεφθεί αρκετά τριάστερα και διάστερα εστιατόρια ανά την Ευρώπη, αλλά αυτή τη σπίθα στο μάτι και στην κουζίνα του Dylan Watson-Brawn έχω καιρό να την δω.
Στη ανοιχτή κουζίνα, η Μουσκέν, η γυναικά του και δεινή μαγείρισσα σε υποδέχεται πάντα χαμογελαστή και με μια αφοπλιστική φιλοξενία που σε κάνει να ξεχνάς στο λεπτό την εξαιρετική δύσκολη διαδρομή για να φτάσεις μέχρι εκεί.
