Η πόλη μοιραία αλλάζει, εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι η αγάπη των παιδιών της για εκείνη.
Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι η αγκαλιά της μαμάς μου. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση έχω με το που προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» ή όταν οδηγώ από Αθήνα και μπαίνω στη δυτική όχθη της πόλης για να φτάσω στο πατρικό μου, που είναι στους Αμπελοκήπους.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής και της μνήμης μου βρίσκονται στην πόλη αυτή. Εδώ είναι οι κολλητοί μου, που πλέον είναι γονείς, όμως κάθε φορά που βρισκόμαστε, μαγικά, γινόμαστε η παλιά παρέα των εφήβων. Που περπατήσαμε από την Περαία μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό στη Μοναστηρίου γιατί είχαμε ξοδέψει όλα μας τα χρήματα στην «Αmnesia» στο αεροδρόμιο και μετά στις «Κυκλάδες», το θρυλικό μπαρ στην Περαία, και δεν είχαμε ψιλά ούτε για λεωφορείο!
Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 -κάπου εκεί κοντά στη μεγάλη συναυλία των U2 στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας- η Θεσσαλονίκη άλλαξε φυσιογνωμία και έχασε πολλά από τα παιδιά της, που στην πόλη έβλεπαν κάγκελα γύρω από τα «θέλω» και τα όνειρά τους. Λίγοι ρομαντικοί μένουν και επιμένουν. Ενας απ’ αυτούς είναι ο φίλος μου Γιώργος Τούλας που βγάζει την «Παράλλαξη», το μόνο κινηματογραφικό free press που φέτος συμπληρώνει τα 30 του χρόνια, ενώ έχει δημιουργήσει και το parallaximag.gr που παρεμβαίνει δυναμικά στη ζωή της πόλης – και όχι μόνο. Ενας άλλος, ο Αντώνης Κανάκης, που δημιούργησε τον Imagine και τον Fly, δύο εξαιρετικά ραδιόφωνα, αλλά και τη δική του δισκογραφική εταιρεία στην πόλη, ενώ παίζει στο πρωτάθλημα της Αθήνας δεν έχει κουνηθεί από την έδρα του.
Δεν χορταίνω τις βόλτες στην παραλία, αλλά και τη μεγάλη σιδερένια γέφυρα που ενώνει τους Αμπελόκηπους με τη Μοναστηρίου. Ατέλειωτες ώρες μπορεί να κάθομαι εκεί και να παρατηρώ τα τρένα να περνούν από κάτω. Με ηρεμεί και με γειώνει παράλληλα με έναν τρόπο μοναδικό. Είναι το δικό μου καταφύγιο ηρεμίας. Για καφέ σίγουρα θα πάω στο κουκλίστικο «Peace of Cake» στη Χρυσοστόμου Σμύρνης, το «Cin Cin» και το «Local», ενώ το αγαπημένο -και uber alles- στέκι μου ήταν και είναι το «Ypsilon» στην Εδέσσης. Φυσικά θα περάσω να δω τον κολλητό μου -δυστυχώς είναι Αρειανός και δεν αλλάζει- στο μαγαζί του «Carmel» στην Πυλαία και στη συνέχεια θα τσιμπήσουμε κάτι στη «Μαύρη Χήρα». Το «Canteen» επίσης είναι all time classic επιλογή που ποτέ δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου.
Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια ξέφυγε από τον χαρακτηρισμό «Η πόλη του μεζέ» και πλέον έχει αναπτύξει τη δική της γαστρονομική σκηνή. Στο «Salonica» του «Μακεδονία Παλλάς» συναντάς το fine dining στις γευστικές δημιουργίες του μοναδικού Σωτήρη Ευαγγέλου, αλλά πάντα περνάω υπέροχα στο «Μανιτάρι» στη Σοφούλη και στη «Βρεγμένη Γάτα» στην Τούμπα, ενώ η κολλητή μου μού είπε ότι στην επόμενη επίσκεψή μου θα πάμε οπωσδήποτε στον« Νέο Γαλέριο» που είναι το πλέον δημοφιλές στέκι στη Ναβαρίνου. Τέλος, έμαθα ότι άνοιξε στην πόλη και η πρώτη σπριτζερία, η «Giullietta», την οποία θα επισκεφτώ οπωσδήποτε. Μην ξεχάσω τον «Θερμαϊκό», αγαπημένο στέκι από τα παλιά, όπου επιβάλλεται ένα προσκύνημα.
Αν βρεθείτε Νοέμβριο στην πόλη μην ξεχάσετε να περάσετε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Αλήθεια, εκείνες τις ημέρες η πόλη έχει άλλο άρωμα!
info
Η Κλεοπάτρα Πατλάκη είναι δημοσιογράφος στο περιοδικό Gala.Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού Olive, που κυκλοφορεί με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Δείτε επίσης
Αλέξανδρος Αλεξίου: Ένας εξαιρετικός ζαχαροπλάστης στη Θεσσαλονίκη
24 ώρες στη Θεσσαλονίκη, στα μέρη που συχνάζουν οι ντόπιοι
