«Χίλια γομάρια», ήταν η κυρίαρχη ευχή του τρυγητού, από τα πολύ παλιά χρόνια στη Σάμο. Τότε, που το γομάρι ήταν ένα φορτίο 133 κιλών περίπου από λαχταριστό μοσχάτο σταφύλι, κομμένο με το «κατσούνι» (μαχαιράκι με ξύλινη λαβή και κυρτή λεπίδα) από όλο το χωριό που ξεχυνόταν «πουρνό-πουρνό» με γέλια και...
Η εντοπιότητα και η εποχικότητα στις πρώτες ύλες προσφέρουν ποικιλία και βάθος στις γεύσεις ενός πιάτου χωρίς την ανάγκη χρήσης πολύπλοκων τεχνικών.
Πάρτι στην κατσαρόλα κάνει το μποστάνι, με καλεσμένους όλα τα λαχανικά και τα χόρτα της εποχής, στα καλύτερά τους.
Στην Κρήτη ο μεζές είναι συνυφασμένος με το ανεπίσημο κέρασμα στο σπίτι και το συνοδευτικό της τσικουδιάς και του κρασιού στο καφενείο, έκδηλο στοιχείο γενναιοδωρίας.
Φτιάχνονται με απλά υλικά, γαργαλούν την όρεξη και απαιτούν σπατάλη στο λάδι, τσιγκουνιά στο αλάτι και τρέλα στο χτύπημα.
Καρέκλες, σκαμνάκια και βοηθητικά τραπεζάκια συμπλήρωναν το σκηνικό της αυτοσχέδιας τραπεζαρίας που φιλοξενούσε τους μεζέδες.
Μια παιδική ανάμνηση γίνεται τροχοπέδη και κίνητρο μαζί για την ανακάλυψη γεύσεων, δημιουργώντας και επουλώνοντας τραύματα.
Η τελευταία αυτοστοχαστική απομόνωση με ξαναγύρισε στην ουσία της δικής μου μαγειρικής.
Τρεις κοκκινιστοί κόκορες, ο κρασάτος, η κερκυραϊκή παστιτσάδα και ο μπαρδουνιώτικος πανηγυρίζουν στο τραπέζι μας και ανιστορούν τη μακρόχρονη πορεία τους.
Ο θρύλος λέει ότι κάποτε τον βασιλικό γι’ αυτήν την αρωματική σάλτσα τον έκοβαν με χρυσά ή ασημένια μαχαίρια ώστε να μη μαυρίζει.
Ήσαν εποχές που οι φούρνοι στα χωριά ανάβανε σπάνια και το φρέσκο ψωμί ήταν προϊόν πολυτελείας. Όμως όλα τα σπίτια είχαν παξιμάδια, δικά τους, φτιαγμένα με περισσή αγάπη.
Δύσκολο να βρίσκεται όλη μέρα στο σπίτι με τέσσερα παιδιά και να πρέπει να διατηρήσεις ένα υποτυπώδες πρόγραμμα.
Ενα πανηγύρι αρωμάτων, γεύσεων και συμβολισμών στο πιάτο, που γίνεται το πέρασμα από τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής στον εορτασμό της Ανάστασης - της ψυχής και της φύσης.
Αναπάντεχο και δροσερό, το διήγημα από τον vegetarian συγγραφέα και φίλο του olive μιλάει για ένα Πάσχα αλλιώτικο.
Ακόμα και σήμερα που τα διηγούμαι, πλημμυρίζω από συγκίνηση. Γιατί, αγαπητοί μου, πιστέψτε με, δεν έχετε φάει ποτέ στη ζωή σας πιο μυρωδάτο και πιο νόστιμο καλιτσούνι από το το χανιώτικο, μαλακερό καλιτσούνι του Πάσχα.
Το φαγητό είναι η ενήλικη ζωή μας, είναι η παιδική μας ηλικία, είναι γλώσσα - αλλά μαθαίνουμε κι άλλες. Για να ανοίξει ο κόσμος μας.
