Φτιάχνονται με απλά υλικά, γαργαλούν την όρεξη και απαιτούν σπατάλη στο λάδι, τσιγκουνιά στο αλάτι και τρέλα στο χτύπημα.

Καρέκλες, σκαμνάκια και βοηθητικά τραπεζάκια συμπλήρωναν το σκηνικό της αυτοσχέδιας τραπεζαρίας που φιλοξενούσε τους μεζέδες.

Μια παιδική ανάμνηση γίνεται τροχοπέδη και κίνητρο μαζί για την ανακάλυψη γεύσεων, δημιουργώντας και επουλώνοντας τραύματα.

Η τελευταία αυτοστοχαστική απομόνωση με ξαναγύρισε στην ουσία της δικής μου μαγειρικής.

Τρεις κοκκινιστοί κόκορες, ο κρασάτος, η κερκυραϊκή παστιτσάδα και ο μπαρδουνιώτικος πανηγυρίζουν στο τραπέζι μας και ανιστορούν τη μακρόχρονη πορεία τους.

Ήσαν εποχές που οι φούρνοι στα χωριά ανάβανε σπάνια και το φρέσκο ψωμί ήταν προϊόν πολυτελείας. Όμως όλα τα σπίτια είχαν παξιμάδια, δικά τους, φτιαγμένα με περισσή αγάπη.

Δύσκολο να βρίσκεται όλη μέρα στο σπίτι με τέσσερα παιδιά και να πρέπει να διατηρήσεις ένα υποτυπώδες πρόγραμμα.

Ενα πανηγύρι αρωμάτων, γεύσεων και συμβολισμών στο πιάτο, που γίνεται το πέρασμα από τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής στον εορτασμό της Ανάστασης - της ψυχής και της φύσης.

Ακόμα και σήμερα που τα διηγούμαι, πλημμυρίζω από συγκίνηση. Γιατί, αγαπητοί μου, πιστέψτε με, δεν έχετε φάει ποτέ στη ζωή σας πιο μυρωδάτο και πιο νόστιμο καλιτσούνι από το το χανιώτικο, μαλακερό καλιτσούνι του Πάσχα.

Το φαγητό είναι η ενήλικη ζωή μας, είναι η παιδική μας ηλικία, είναι γλώσσα - αλλά μαθαίνουμε κι άλλες. Για να ανοίξει ο κόσμος μας.

Ένα μπισκότο που όπως και όλα τα υπόλοιπα αυτής της κατηγορίας φτιάχνεται με τον γενικό κανόνα: ένα μέρος ζάχαρη, δύο μέρη βούτυρο και τρία μέρη αλεύρι, με παραλλαγές βέβαια στη δοσολογία, και με ένα μυστικό: όσο περισσότερο χτυπάμε το βούτυρο, μέχρι να ασπρίσει και να αφρατέψει, τόσο πιο ωραία γίνεται...