Το φαγητό είναι η ενήλικη ζωή μας, είναι η παιδική μας ηλικία, είναι γλώσσα - αλλά μαθαίνουμε κι άλλες. Για να ανοίξει ο κόσμος μας.

Ένα μπισκότο που όπως και όλα τα υπόλοιπα αυτής της κατηγορίας φτιάχνεται με τον γενικό κανόνα: ένα μέρος ζάχαρη, δύο μέρη βούτυρο και τρία μέρη αλεύρι, με παραλλαγές βέβαια στη δοσολογία, και με ένα μυστικό: όσο περισσότερο χτυπάμε το βούτυρο, μέχρι να ασπρίσει και να αφρατέψει, τόσο πιο ωραία γίνεται...

Τι συμβαίνει στον Βόλο; Ποια συνωμοσία συντελείται κάθε μεσημέρι και ενάντια σε τι; Τι είναι αυτό που κάνει τις βολιώτικες τσιπουροποσίες μοναδικές;

Θέλει μεράκι και υπομονή, αλλά ξετρελαίνει αγίους και θνητούς.

Αέρινα φύλλα, λαχταριστή γέμιση, ξεσηκωτική μυρωδιά, ένας λόγος για να ξυπνήσεις το πρωί.

Η πόλη μοιραία αλλάζει, εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι η αγάπη των παιδιών της για εκείνη.

Ένα καλοκαιρινό τραπέζι γεμάτο αγαπημένους, γύρω από μία χωριάτικη, ενωτική σαν την εστία τον χειμώνα, αμβροσία σαν τo μέλι των ολύμπιων θεών.

Αχινός, το πιο απέριττο, κομψό στολίδι του Αιγαίου. Ας είμαστε πιο προσεκτικοί απέναντι σε αυτά τα σπάνια πλάσματα που κοσμούν κυριολεκτικά όχι μόνο τις αναμνήσεις μας, αλλά και τις καλύτερες γαστρονομικές στιγμές μας.

Τη «ζωή μου όλη», όπως λένε και στίχοι του Ακη Πάνου, θα μπορούσα να την αναλογιστώ μέσα από αναμνήσεις ταβερνιάρικες. Αναμνήσεις που αφορούν λιγότερο τις γεύσεις της ταβέρνας και περισσότερο τη «γεύση» της ταβέρνας, τον κόσμο της, το ήθος, τα τραγούδια, τα γλέντα και την ατμόσφαιρά της.

Ένα λευκό τραπεζομάντιλο στο πόντε, εκεί όπου η άνοιξη είναι έρωτας και η Ανάσταση μετράει αλλιώς.

Γύρω του ενώνονται σε έναν κυκλικό χορό συμβολισμοί και έθιμα, την ώρα που ευφραίνονται θεοί και θνητοί.

Τι κάνει τελικά ένα φαγητό ξεχωριστό και πώς η μνήμη συντάσσει τους δικούς της κανόνες ανάκλησης στιγμών;