Προχωρώντας προς μια νέα ελληνική γαστρονομική πραγματικότητα. Αν κάποιος κάνει μια αναδρομή στο 2021, θα δει ορισμένα πολύ θετικά στοιχεία.
Guest editors
Να μοιράζεται κανείς ή να μη μοιράζεται; Δεν είναι ωραίο να χάσουμε αυτή τη διαδικασία της μοιρασιάς, που μας συνδέει με το – φαντασιακό πια– οικογενειακό τραπέζι
Το μεγάλο των Χριστουγέννων τραπέζι. Το πεδίο του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού αφήνει χώρο μόνο για συγχωρέσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις, για ανακωχές με προοπτική διαρκούς συμφιλίωσης.
Ελληνικά ναι, α λά ελληνικά όχι! Αντί να κάνουμε αντιγραφή και επικόλληση σε ό,τι ξενόφερτο είναι της μόδας, γιατί να μην ανακαλύψουμε νέες γεύσεις και καινούρια μονοπάτια;
Ο Γιάννης Ευσταθιάδης (Απίκιος) γράφει για τα εστιατόρια και τη μοναξιά που κρύβουν οι άδειες αίθουσες.
Όταν μιλάμε για το φαγητό της χαράς ή το φαγητό της καρδιάς, τότε μιλάμε για ολόκληρη την κουζίνα μας.
Ας είναι μόδα και ας μην περάσει. Κάποτε οι άνθρωποι δεν πετούσαν τίποτα από την τροφή τους λόγω ανέχειας. Σήμερα ίσως ακολουθούν το «zero waste» λόγω τάσης. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες οι νόστιμες και σχεδόν καθολικά αποδεκτές τηγανητές πατάτες από γευστικό φετίχ των περισσοτέρων έφτασαν να αναδειχθούν σε μείζον ταμπού για τα γαστρονομικά εστιατόρια.
Ο τρύγος του «άσπρου μικρόρωγου μοσχάτου» αποτελεί μια μακραίωνη, γλυκιά τελετουργία που αποτελεί το επίκεντρο του αμπελοοινικού κύκλου μα και της ζωής των κατοίκων του πυκνόφυτου νησιού.
Γιατί σπεύδουμε να επισκεφθούμε νέα εστιατόρια;Τι ζητάμε; Να χορτάσουμε την πείνα μας ή να γνωρίσουμε την κουζίνα τους; Τι σημαίνει «πάω να δοκιμάσω το νέο μενού»; Αυτό που σχεδίασε ο σεφ ή αυτό που θέλουμε να διαμορφώνουμε μόνοι μας;
Σε θέλω να μου χαμογελάς. Η ελληνική κουζίνα δεν είναι μια μικρή χωριατοπούλα που περιμένει να κατακτηθεί από κοσμοπολίτες γαμπρούς με λαμπρές προδιαγραφές.
Κάπως έτσι απαντώ όταν με ρωτάνε αν είμαι vegeterian όσοι διαπιστώνουν πόση αδυναμία έχω στις σαλάτες και στα «πράσινα» φαγητά.
Και μην ξεχνάτε ότι η προδοσία της εντοπιότητας και της εποχικότητας επιτελείται και από εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας στη χώρα μας
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχω πολλές απαιτήσεις εγώ ή αν κάποιοι έγιναν μάγειρες απλώς γιατί θαμπώθηκαν από τη λάμψη της δημοσιότητας και επέλεξαν το επάγγελμα χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει κουζίνα και τι μαγειρική ηθική.
Δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε ρομαντική εξιδανίκευση, αλλά αποτέλεσμα σκληρής και οργανωμένης δουλειάς που ξεκινά στο μποστάνι και τελειώνει στα επιδέξια και δουλεμένα χέρια μιας σπουδαίας μαγείρισσας.
Ο ορισμός της μοιάζει να ανατρέπεται, καθώς η κατάργησή της ξεκίνησε κατά την πανδημία και μοιάζει να γιγαντώνεται.
Απόρρητο